Turpan: ruines, irrigatiesysteem en minaret

Vandaag dus na het afgooien van de bagage in het hotel gelijk op pad gegaan. Het onderhandelen met de taxichauffeurs verliep hier niet helemaal naar wens. Dat wil zeggen dat ze mij geen prijs wilden geven, die ik ook acceptabel vond. Dat was voor twee van de bezienswaardigheden in de omgeving. Daarom ben ik eerst naar John's Information Cafe gegaan, een trefpunt voor buitenlanders (waarvan er ook een in Dunhuang en een in Urumqi is). Helaas was daar niemand die vandaag ook op stap wilde in de omgeving. Daarom heb ik een taxi genomen naar de Jiaohe ruines, op 10 km uit de stad.
Dit is een vestingsstadje uit de Han dynastie, waar veel huizen en het stratenplan nog herkenbaar zijn en je ook doorheen kunt wandelen. Daar liep ik de groep Amerikanen tegen het lijf die ik in Jaiyuguan al had ontmoet. Samen met hen en hun beide Chinese gidsen heb ik de ochtend rondgelopen tussen de ruines van dit oude stadje. Het was echt mooi en nog heel goed herkenbaar. De tempel met resten van Boeddha-beelden was vooral heel goed te herkennen en de waterputten ook.
De groep ging daarna nog naar de Karez, het ondergrondse irrigatiesysteem waaraan Turpan zijn bestaan heeft te danken. Ik heb gevraagd of ik mee mocht en dat mocht. Zo kwam het dat ik als 'lifter' met hen dit wonderbaarlijke systeem heb bekeken. De sneeuw in de bergen zorgt voor smeltwater, wat de woestijn instroomt en daar door het zand zakt. Door ondergrond gangen te graven en het water op te vangen, is er altijd drinkwater en water om het land te irrigeren. Een heel ingenieus systeem, waarvan de techniek al 2000 jaar oud is. Zelfs vandaag de dag wordt 30% van het drinkwater van Turpan op deze manier gewonnen.
De ochtend hebben we bij de Karez afgesloten met een wijnproeverij, in de schadum van de wijnranken. Want ze verbouwen hier heel veel druiven. Deels maken ze daar wijn van en deels eten ze ze gewoon op of worden ze gedroogd tot rozijnen.
En samen met de Amerikanen weer terug naar Turpan. Afscheid genomen van deze zeer hartelijke groep en hun onwijs leuke gids uit Beijing.
De middag heb ik mijn eigen programma weer opgepakt. Ik ben via de achterafbuurt van Turpan, die nog is zoals heel de stad ooit was, ben ik 3 km heen en weer 3 terug gewandeld voor een bezoek aan de Emin Minaret. Deze minaret stamt uit 1777 en is ingetwijfeld het mooiste gebouw van de stad. Zowel de moskee als de minaret -die je helaas niet mocht geklimmen- zijn gemaakt van/gekleed met leem. De minaret is ook nog eens voorzien van allerhande prachtige, geometrische motieven. De wandeling terug door de straatjes van de oude stad was echt genieten. De huizen hebben een soort opbouw op dak van open bakstenen. In die opbouwtjes worden druiven gedroogd tot rozijnen. En veel gebeurd buiten op een soort binnenplaats of zelfs op straat: slapen, eten, koken, de was doen, druiven/rozijnen sorteren (kinderarbeid!). Het maakt een nerg arme indruk. Het verkeer op de straat is prachtig: ezelkarren, brommertjes met bakje erachter voor vervoer en verkoop van fruit. Ook waren er veel kinderen op straat die duidelijk van school of de buitenschoolse opvang op weg naar huis waren. En allemaal wilden ze mijn camera zien (helaas niet digitaal anders hadden ze zichzelf terug kunnen zien) en 'hello' en 'goodbye' zeggen. Sommigen zijn echt leuk. Een meisje kwam mij trots vertellen dat zij een beetje Engels sprak en dat ik naar de minaret toch de bus moest nemen omdat het heel ver was. Zij zou mij wel helpen de bus te nemen. Heel lief. Uiteraard heb ik een stukje de bus genomen, want dat kost toch maar een halve yuan (5 eurocent), en is zij ook gelukkig. Het was ook zo schattig!
En de mensen kijken je in zo'n buurt nog veel meer aan en na dan normaal, maar als je glimlacht en vriendelijk knikt, is het al snel goed. Hoop dat ik die glimlach nog van mijn gezicht krijg straks en ik er niet al teveel rimpels aan overhoud;-).
Ik heb me onwijs vermaakt met mijn wandeling en ook bijna een rolletje vol geschoten. Daarna even bijgekomen van de warmte, bijna 30 graden en je loopt voortdurend in de zon) en het stof met een lokaal biertje, 630 ml Wusu beer voor 4 yuan.
Mijn avondmaaltijd bestond uit kebabs die geroosterd werden waar ik bij stond en met vlees gevulde broodjes op de markt.
Bij aankomst vond ik het hier niet echt leuk, maar ik heb uiteindelijk toch een superleuke dag gehad. Het is wel heel erg wennen, zo'n moslim-omgeving...
Hier beneden op straat staan een stuk of 15 biljarttafels waar nu driftig wordt gespeeld. Straks even kijken!
Morgen ga ik met de bus naar Urumqi.