Van Turpan naar Urumqi, laatste busrit

Ik ben aangekomen in Urumqi, de stad die ter wereld het verste van een oceaan ligt (2250 km.). De stad heeft 2,8 miljoen inwoners en is dus erg groot. Veel hoogbouw in het centrum en ontelbaar veel buslijnen om jezelf te laten vervoeren. Maakt het wel weer wat gecompliceerder....
De rit van Turpan naar hier was prachtig. De woenstijn heb ik nog een keer in volle glorie kunnen bekijken. En het was genieten. Een asfaltweg volgens het instrtuctieboekje en prachtige vergezichten. In de verte de besneeuwde bergen en op de voorgrond uitgestrekt, droog land en soms opeens een beetje gras. Ik heb veel herders gezien die met hun kuddes onderweg waren. Vaak met kuddes schapen, maar ook met geiten en een combinatie van beide beesten. En een paar keer zag ik ook een herder/begeleider met een kudde kamelen. Ik vond het echt tof om die kuddes kamelen te zien. Dat vergroot het woestijngevoel nog eens extra. Ongetwijfeld moeten deze kuddes allemaal grote afstanden afleggen, want er groeit maar her en der een beetje gras. Het was een prachtige rit ter afsluiting van mijn zijderoute.
De bus uit Turpan stopte op een busstation ten zuiden van de stad. Vandaar heb ik de stadsbus genomen naar een van de hotels uit de Lonely Planet, maar helaas wat dat helemaal vol vanwege een conferentie. Omdat een heleboel hotels die je al lopend tegenkomt en dus niet in een boek staan geen buitenlanders (mogen) laten overnachten, zit ik nu in een -zeker voor mijn doen- super-de-luxe en duur hotel midden in de stad. Het is een hotel in een toren van 30 verdiepingen. De kamer kostte eigenlijk 480 yuan per nacht, wat mijn duurste hotel op de reis zou zijn, maar ik heb de kamerprijs naar beneden kunnen krijgen tot 200 yuan.

Ik laat morgen mijn grote rugzak in het hotel en kom er dinsdagavond weer terug. Wederom voor 200 yuan. Dan ga ik vast en zeker nog meer dan vandaag genieten van mijn kamer met lekker douche, shampoo en doucheschuim, mijn waterkokertje en thee en het uitzicht. Want ik ga morgenochtend de bergen in naar het Tian Chi, het hemelse meer. Daar wil ik twee nachten blijven slapen in een ger. Een ger is het Mongoolse woord voor een yoert. Yoert is Russisch. Het zijn vilten tenten met een houten/bamboe raamwerk, die oorspronkelijk door de nomaden werden gebruikt. Nu staat er een aantal langs de overs van het Hemelse Meer, op bijna 200 meter hoogte, waar je als toerist kunt overnachten. Maar ondanks dat ze tussen mei en oktober er voor de toeristen staan, hebben ze geen voorzieingen zoals wc en badkamer. Ik geloof dat ik sowieso liever achter een boom ga dan boven zo'n gat (wat hier wc is) waar iedereen de helft al heeft naastgedaan of die geen spoeling hebben. Ik heb er erg veel zin in om morgen de bergen in te gaan. Ik hoop dat het weer goed is en blijft. Het is hier met 16 graden een stuk koeler dan in Turpan en Dunhuang, en in de bergen zal het nog wel wat kouder zijn.

Vanmiddag heb ik eerst rondgewandeld in de stad. Het is zaterdag en het was superdruk, maar ik weet niet of dat iets met de zaterdag te maken heeft... Ze hebben hier ook weer echte warenhuizen en heel veel grote winkels. Een keer lastig gevallen door een bedelaar. Er wordt hier veel meer gebedeld dan in andere Chinese steden. Dat heeft vast te maken met het feit dat hier een groot deel van de bevolking Moslim is. Deze bedelaar stak niet alleen zijn hand uit, maar greep zich aan mijn arm vast. Ik was daardoor genoodzaakt zijn hand van me af te slaan. Gelukkig was het een oud mannetje en ben ik jong en sportief, maar ik hoop toch dat het hierbij blijft.
De rest van de middag doorgebracht in het Provinciaal Museum gegaan (Museum of the autonomous region of Xinjiang), waar van alles wordt uitgelegd over de verschillende bevolkingsgroepen in de Provincie Xinjiang (spreek uit als Sint Jan, maar zonder t en met g op einde). Ook hebben ze er verschillende mummies, die in een aantal oude woestijnstadjes bij opgravingen zijn gevonden. Best leuk en leerzaam. Tijdens mijn rondgang door het museum stuitte ik op de groep Amerikanen/Amerikaanse Chinezen die ik in Jaiyuguan op het vliegveld en erna op het fort ook al had ontmoet. Met Emily, de enige niet-Chinese heb ik een kopje thee gedronken en adressen uitgewisseld. Na een uitnodiging voot Boston van de andere Amerikaanse groep, heb ik dus nu een uitnodiging voor California binnen. Dit is echt ook een van de voordelen van alleen reizen. Soms heb je zo'n leuk contact met andere buitenlanders, die je anders nooit zou hebben ontmoet. Heel gaaf!

Straks lekker eten en morgen op naar de bergen. Wat ik daar heb meegemaakt, kun je vanaf woensdagochtend (mijn tijd, dus dinsdagnacht bij jullie) weer lezen.