Van Dunhuang naar Turpan, de laatste treinreis

Gisteren ben ik met de bus (gewone openbaar vervoer) naar Liuyuan gegaan, want Dunhuang heeft geen station waar long distance trains stoppen. Bij het vertrek van het busstation van Dunhuang bleek er nog een Japanse jongen en een Koreaans stelletje met dezelfde bus (maar een trein later) te gaan. Zij hadden het veel makkelijker, want hij sprak vloeiend Chinees, omdat hij had gestudeerd en nu werkt in Shanghai. Maar zij sprak goed Engels. Onderweg was conversatie trouwens onmogelijk, want de rit was - en dat is een understatement- nogal hobbelig. Een goede achtbaan is er niets bij. Als je van gevaar houdt, zoals ik wel een beetje, is het wel leuk. Van voor naar achter, van links naar rechts plus ook nog van boven naar beneden als het busje door de kuilen stuiterde. De helft van de rit ging met daglicht. Toen kon ik nog genieten van de omgeving. Veel katoenteelt, waar mannen maar vooral vrouwen driftig aan het plukken waren en de karren met zakken witte pluis al klaarstonden. Mooi gezicht ook die bloeiende katoen! De tweede helft ging in het donker, dus heb ik van de omgeving niets gezien. Het was trouwens wel een spotgoedkope achtbaan. Voor 20 yuan (2 euro) was ik twee uur lang onderweg.
De treinreis was gelukkig een stuk rustiger en ik heb goed geslapen. De trein stopte een paar keer en een van die keren zijn er nog vier anderen in mijn cougette gekomen, maar dat heb ik niet gemerkt.
Om even voor zeven uur kwamen we aan in Daheyan, het treinstation voor Turpan. Met de publieke bus ben ik hierheen gekomen. Dat was wel even afzien, want ik had de laatste zitplaats en zat letterlijk ingeklemd tussen twee Chinese echtpaarhelften. En iedereen in het mini-busje stonk vreselijk naar een combinatie van knoflook en zweet. He, lekker dat mengen met de plaatselijke bevolking. En even leek het erop dat deze rit ook nog het vervolg zou zijn op de achtbaanrit van gisteravond. Maar na een kwartier bleek dat ze het instructieboekje 'hoe leg ik een asfaltweg aan' hier wel gelezen hadden. Gelijk een hotel gezocht en mijn spullen achtergelaten (hoewel ik niet veel bij me heb, is het net teveel om de hele dag mee te slepen).
De zoektocht naar het hotel was dit keer een kleine speurtocht. Het hotel wat in de Lonely Planet als goed en goedkoop stond aangegeven, was helemaal niet zo goedkoop. Dus heb ik een ander hotel gezocht. Nu heb ik een wonderschoon uitzicht op het busstation en zit tegenover de markt. Lekker druk, dus. Maar volgens mij kan ik dat inmiddels wel hebben. Het belangrijkste is dat ik een eigen badkamer heb, met een douche met warm water.