De legende van de wassende maanbron

Lang geleden was het gebied van Dunhuang onderdeel van de grote Gobi-woestijn. Zandduinen en bron bestonden nog niet. De enige bewoonde plek in deze omgeving was een kleine oase aan de voet van de Sanwei-bergen. Tijdens een grote droogte droogden de bronnen van de oase op. De mensen waren ten einde raad en huilden. De Fee van de Witte Wolk vloog toevallig voorbij en was gegrepen door wat zij zag. Zij moest ook huilen en haar tranen veranderden in een rivier en maakten het land weer vruchtbaar. De mensen waren buitengewoon dankbaar, bouwden een tempel en vereerden haar. In hun geluk vergaten zij de Zandgod te vereren. De Zandgod werd heel boos, raapte een handvol zand van de grond en strooide het uit over de rivier. Onmiddellijk ontstonden hier twee grote zandheuvels en het land werd weer droog als voorheen. De mensen waren opnieuw ten einde raad. Daaroip vloog de Fee van de Witte Wolk naar de Negende Hemel en vroeg daar de maan te leen. Nadat zij haar verhaal had verteld, mocht zij de maan meenemen, maar hij was nog maar vijf dagen oud en niet meer dan een schijfje. Voor haar tempel legde zij de maan neer en meteen veranderde deze in een bron in de vorm van een wassende maan. En het is de Zandgod nooit gelukt de bron vol zand te krijgen.