Van Jaiyuguan naar Dunhuang

Gisteren met de bus van Jiayuguan naar Dunhuang gegaan. Dat is normaal gesproken al een belevenis met een snelweg dwars door de woestijn (waar inderdaad nog steeds zeker de helft van de rit aan de weg wordt gewerkt en de bus steeds van de weg af moet om door het zand en over de stenen omgeleid te worden) met een voortdurend toeterende chauffeur, maar deze rit kreeg een extra dimensie genaamd technische problemen. Na elke tussenstop waarbij de chauffeur de motor uitzette, moest de bus door de mannelijke passagiers worden aangeduwd. En onderweg leek het schakelen meer op roeren in een pan. Ergens op anderhalf uur van Dunhuang moesten we overstappen op een achteropkomende bus. Dus, alle bagage overdragen en wegstouwen en allemaal in de andere bus. Gelukkig waren er nog relatief veel zitplaatsen. Maar net niet genoeg. Ik hoorde iemand zeggen 'laat die buitenlander zitten', dus soms heeft het voordelen om duidelijk als buitenlander herkenbaar te zijn. Dus ik had een keurige zitplaats, terwijl een paar mensen uit mijn bus op een klapkrukje plaats moesten nemen. Iets wat hier heel gebruikelijk is. Elke bus heeft een stapel van dat soort krukjes bij zich die gewoon in het gangpad worden uitgeklapt
en zo nog een stuk of vijf, zes extra zitplaatsen opleveren. Al met al kwam ik met een vertraging van een uurtje in Dunhuang aan. Ik vond het wel een fascinerende rit: woestijn, en nog meer woestijn, soms een bergrug en heel veel werk aan de weg.
In Dunhuang ging ik gelijk naar het hotel wat ik in de Lonely Planet had gevonden het Yauhao Hotel. De dame daar deed alle mogelijke moeite om mij er vooral niet te laten slapen. Het was verbazingwekkend en heel amusant hoe ze daar haar best voor deed. Eerst waren de goedkopere kamers allemaal vol (ja, ja), toen kon de prijs van de duurdere niet omlaag (nog nooit meegemaakt), vervolgens was er vandaag geen heet water en tenslotte zouden ze morgen misschien wel dicht gaan.... Na deze voorstelling, ben ik naar een van de andere hotel gelopen die in de Lonely Planet goed werd beoordeeld, het Feitian Hotel. Daar was ik een stuk succesvoller. De kamer kostte eigenlijk 280 yuan (een euro is ongeveer 10 yuan), maar ik kon hem krijgen voor 140. Daaar heb ik nog 130 van kunnen maken, omdat ik twee nachten blijf. Een heerlijke kamer, met een lekker hete douche en erg schoon!
Nadat ik mijn spullen had neergelegd, ben ik snel een fiets gaan huren om naar de Mingsha Shan (zingende zandduinen) en het yueyaquan (Halvemaanvormige meer) te gaan. Beide liggen op ongeveer 5 km buiten het stadje. Het was een pittige rit, met mijn atb met niet werkende versnellingen! De zandduinen rijzen hoog op uit de verder vlakke woestijn. Ze zijn met 1700 m ongelooflijk hoog. Omdat ik het mezelf had beloofd, heb ik bovenop de al forse toegangsprijs van 80 yuan, nog eens 70 betaald voor een tocht op een kameel. Met nog vier Chinese toeristen gingen we dwars door een zandstorm naar de top van een van de duinen. Daar konden we naar beneden sleeen, wat niet echt goed ging met de wind tegen... Daarna weer per kameel verder naar het meer. De legende van het meer is heel mooi (zie volgende bericht), maar nu het meer deels droog stond vond ik het niet heel bijzonder... Overigens is zo'n kameel berijden helemaal niet zo comfortabel als het eruit ziet. Als zo'n beest opstaat of gaat liggen (anders kom jeer niet op), wordt je beurtelings naar voren en naar achteren geslingerd en is het zaak je goed vast te houden. Als ie loopt hobbel je ontzettend op en neer. Maar ondanks dat en het feit dat het natuurlijk voor de toeristen is gedaan, heb ik me erg vermaakt. Nu is me ook duidelijk waarom een kameel zulke enorme grote en brede voeten heeft. Want zelf met mijn maatje 39 door het zand ploegen was niet efficient en die kamelen hebben er helemaal geen moeite mee en zakken ook niet echt weg. En ook de oogharen van een kameel zijn in zo'n zandstorm uitermate handig, hoewel een zonnebril ook goed werkt (maar ja al eens een kameel met een zonnebril gezien). Ruim twee uur later kon ik weer met de fiets terug naar het stadje. In het hotel was het tijd voor het uitgebreide zand-verwijderings-ritueel: de schoenen uitkloppen (inclusief de binnenzolen verwijderen, waar een complete duin in zat), de rugzak uitkloppen, en vooral heel goed douchen om al het zand weg te spoelen.